Αλκαίος και Σαπφώ
Σαπφώ
| Καθώς το μήλο το γλυκό, που στου κλαδιού την άκρη κοκκινίζει, ψηλά ψηλά στο ακρόκλωνο· το δίχως άλλο το λησμόνησαν την ώρα που 'κοβαν τα μήλα… Aχ όχι, δεν το απολησμόνησαν, μόνο που δεν μπορούσαν να το φτάσουν! Ι.Θ. Kακριδής | οἶον τὸ γλυκύμαλον ἐρεύθεται ἄκρωι ἐπ΄ ὔσδωι͵ ἄκρον ἐπ΄ ἀκροτάτωι͵ λελάθοντο δὲ μαλοδρόπηες͵ οὐ μὰν ἐκλελάθοντ΄͵ ἀλλ΄ οὐκ ἐδύναντ΄ ἐπίκεσθαι |
Αλκαίος
| πούθε φυσάνε οι άνεμοι; και φέρνουνε το κύμα πότε από δω, πότε από κει· γυρνάμε πάνω κάτω με το μαύρο καράβι μας καταμεσής του πόντου, και τυραννιόμαστε πολύ στην τόση τρικυμία· νερό η κουβέρτα γέμισε, και τα πανιά σκίστηκαν απ' άκρη σ' άκρη, κρέμονται μεγάλα τα κουρέλια· πάει, χαλαρώσαν τα σχοινιά! Σ. Kακίσης | ἀσυννέτημμι τὼν ἀνέμων στάσιν· τὸ μὲν γὰρ ἔνθεν κῦμα κυλίνδεται͵ τὸ δ΄ ἔνθεν͵ ἄμμες δ΄ ὂν τὸ μέσσον νᾶϊ φορήμμεθα σὺν μελαίναι χείμωνι μόχθεντες μεγάλωι μάλα· πὲρ μὲν γὰρ ἄντλος ἰστοπέδαν ἔχει͵ λαῖφος δὲ πὰν ζάδηλον ἤδη͵ καὶ λάκιδες μέγαλαι κὰτ αὖτο· χόλαισι δ΄ ἄγκυρραι, τὰ δ' ὀήϊα τοι πόδες ἀμφότεροι μένοισιν ἐν βιμβλίδεσσι· τοῦτό με καὶ σ[άοι μόνον· τὰ δ΄ ἄχματ΄ ἐκπεπ[.]άχμενα ..]μεν φόρηντ΄ ἔπερθα, τὼν[…] ]ενοισ[ |
Αρχίλοχος
| Δε μου αρέσει ο στρατηγός που είναι ψηλός και κάνει δρασκελιές μεγάλες, που περηφανεύεται για τις πλεξούδες του και φιλάρεσκα ξυρίζει το γένι του. Περισσότερο θα μου άρεσε ένας κοντός, ακόμη κι αν είναι στραβοπόδης, αρκεί να κρατιέται γερά στα πόδια του και να το λέει η καρδιά του. Δ. Iακώβ | οὐ φιλέω μέγαν στρατηγὸν οὐδὲ διαπεπλιγμένον οὐδὲ βοστρύχοισι γαῦρον οὐδ΄ ὑπεξυρημένον͵ ἀλλά μοι σμικρός τις εἴη καὶ περὶ κνήμας ἰδεῖν ῥοικός͵ ἀσφαλέως βεβηκὼς ποσσί͵ καρδίης πλέως. |
Θέογνης
| H μόνη θεά αγαθή για τον άνθρωπο είναι η Ελπίδα· οι άλλοι θεοί μάς άφησαν κι έφυγαν πάνω στον Όλυμπο. Έφυγε η Πίστη, η μεγάλη θεά, η Σωφροσύνη κι οι Xάριτες τη γη μας την άφησαν· πατιένται οι όρκοι τώρα οι δίκαιοι, τους θεούς τους αθανάτους κανείς δεν τιμάει· των ευσεβών το γένος έσβησε, πάει, ευνομία και δίκαιο κανένας δεν δέχεται. Mα όσο ζει ένας και τον ήλιο αντικρίζει θεούς ευλαβούμενος, την ελπίδα προπάντων πρέπει να σέβεται· τους θεούς να τιμά θυσίες προσφέροντας στην πρώτη και ύψιστη πρώτα Eλπίδα. Kαι να προσέχει τα άδικα λόγια των αδίκων, που τους θεούς τους αθάνατους καθόλου δεν νοιάζονται και πάντα τα μάτια τους τα έχουν στα ξένα και με τρόπους αισχρούς τα άδικα πράττουν. K. Tοπούζης | Ἐλπὶς ἐν ἀνθρώποισι μόνη θεὸς ἐσθλὴ ἔνεστιν͵ ἄλλοι δ΄ Οὔλυμπόν<δ΄> ἐκπρολιπόντες ἔβαν· ὤιχετο μὲν Πίστις͵ μεγάλη θεός͵ ὤιχετο δ΄ ἀνδρῶν Σωφροσύνη͵ Χάριτές τ΄͵ ὦ φίλε͵ γῆν ἔλιπον· ὅρκοι δ΄ οὐκέτι πιστοὶ ἐν ἀνθρώποισι δίκαιοι͵ οὐδὲ θεοὺς οὐδεὶς ἅζεται ἀθανάτους. εὐσεβέων δ΄ ἀνδρῶν γένος ἔφθιτο͵ οὐδὲ θέμιστας οὐκέτι γινώσκουσ΄ οὐδὲ μὲν εὐσεβίας. ἀλλ΄ ὄφρα τις ζώει καὶ ὁρᾶι φῶς ἠελίοιο͵ εὐσεβέων περὶ θεοὺς Ἐλπίδα προσμενέτω· εὐχέσθω δὲ θεοῖσι͵ καὶ ἀγλαὰ μηρία καίων Ἐλπίδι τε πρώτηι καὶ πυμάτηι θυέτω. φραζέσθω δ΄ ἀδίκων ἀνδρῶν σκολιὸν λόγον αἰεί͵ οἳ θεῶν ἀθανάτων οὐδὲν ὀπιζόμενοι αἰὲν ἐπ΄ ἀλλοτρίοις κτεάνοις ἐπέχουσι νόημα͵ αἰσχρὰ κακοῖς ἔργοις σύμβολα θηκάμενοι. |
